Nazik Hanım’in Türküsü ve Öyküsü

Nazik Hanım’in Türküsü ve Öyküsü

 Zalim Yunan geldiğinde fazlaca şerlenmedi; gerçi yerli Rumlar

ve Ermeniler onlardan daha azgın çıktı. Yunanlılar daha çok yağma,

hırsızlık olaylarına girişiyor, yerli Rumlar ise sanki dün birlikte değilmişiz gibi bir anda haince davranışlar içine girdiler, anlaşılan koynumuzda yılan beslemişiz, neyse konumuz o değil.

82 Uşak, Merkez Yavu köyünden 1955 doğumlu Erkan Kaya’nın, babasının amcası Bekir

Kaya’dan dinleyip kaleme aldığı bu anı, 28 Aralık 2002 tarihinde bana verilmiştir.

Erkan Kaya’ya teşekkür ederim. 

İsmini burada zikretmeyeceğim bir köyümüzde, güzeller güzeli

gara zeytin gözlü, elma yanaklı, gamzesinin hemen dibinde siyah bir

beni olan Nazik adında bir kız vardı.

 Aşk, sevda, ölüm, zulüm bilmez ki. Karşılıklı bir elektriklenme

ile gönülden gönüle bir yol oluşuverir. Bir bakışma neticesinde kalpten

kalbe bir bağ kurulur. Nazik hanım da köyün yakışıklı bir oğluna aşık

olur.

 Yunan bu memlekette iki yıl kaldı, ne seven sevdiğini bildi, ne

düğün dernek oldu, olsa bile sessiz sedasız, sazsız sözsüz yapılıyordu. Yunan pılıyı pırtıyı toplamış ayakları kıçına değiyordu kaçarken. 31

Ağustos 1922 Büyük Zafer kazanılmış, palikaryalar geldikleri yere, geri

inlerine dönüyorlardı. Ne yaptıklarını bilmiyorlar, hem kaçıyorlar hem

de sağa sola saldırıyor, yangın çıkarıyor, adam yaralıyor, kimisini taciz

ediyor, kimini öldürüyor, ırza geçiyor, yakıyor, yıkıyor, kesiyor, aklın

hayalin almayacağı ezayı, cefayı yapıyor. Gelirken yapmadıklarını

giderken bin misli yapmaya çalışıyor.

İşte Nazik Hanım da bu Yunan mezalimine kurban olanlardan

biri. Aylardan eylül, harmandan kalkmak üzere köylü; bir iki ıramas

kaldı savrulmadık, o da Karayel esmedi son günlerde de ondan. Bir

gayret var oğlan evinde, geçmiş yıllara inat çarçabuk harmandan kalkıverip mahsulü ambara doldurmadan bir kaç metre fistanlık, bir o

kadar da dizlik basma kestirecekler bezirgândan. Davul zurna da olsun. Nazik hanıma yakışır bir düğün yapalım isterler.

 Bir anda, silah sesleri duyuluyor, bir alev yükseliyor köyün öte

yüzündeki harman yerinden. Yunan kaçıyor kaçmasına, kaçıyor ama

geçtiği yerleri de kül edip yakıp yıkıyor.

Bu köyümüzde de yaşlı, genç, çoluk çocuk, kadın, erkek demeksizin herkes, köycek köylü, ellerine ne geçtiyse onunla saldırıyor

gavura, fırsat vermiyor, bir kaç da yaralı, bununla kurtulduk, derken,

bir de bakıyorlar, Nazik kız yok. Yunanlılar Nazik hanımı yanlarına alıp

onu ve onun gibi yüzlerce binlercesini yanlarında götürüyorlar.

Günlerden bir gün, bir kayıkçı; alnının terini siliyor bir eliyle, diğer eliyle de kürek çekiyor. Nazik Hanım: ‘‘Ha gayret, ne olur Allah

Lillah aşkına, beni bizim yüze ulaştır.’’ Kan ter içinden kalıyor her ikisi

de, zar zor da olsa kıyıya çıkmayı başarıyorlar. Fakat bir tek saçları,

zülüf dipleri ağarmış Nazik Hanım. Bir de kayıkçı.

Gözlerini kapatmıştı karaya ayak basmadan önce Nazik Hanım.

Her kötülükten kurtulmak, her kötü olayı görmemek için yaptığı, çocuğunu denize koyarken yaptığı gibi açtı gözlerini, anasından yeni doğmuşçasına bir huzur sardı benliğini, tüm günahları öte yüzde kaldı.

İstemeyerek de olsa Nazik Hanım tam 10 yıl Yunanın kahrını çekiyor. 

Yıllar sonra da olsa özgürlüğüne kavuşma fırsatını buluyor ve bunu

değerlendiriyor.

Kayıkçı ..............a’ya, kolunda koynunda biriktirdiği, altın salkım

ne var ne yoksa verip gönlünü ediyor. Nihayet kayık kıyıya yanaşıyor,

ay aydınlık denizde dalga yok, deniz sessiz sükut içinde bir çarşaf gibi

serilmiş Nazik Hanım’ın ayaklarının altına... İki adımda geçiverecek

elinde olsa, kuş olup uçuverecek. Yüreği yerinden fırlayacakmış gibi

çarpıyor. Biniyor kayığa... Yanında da çocuğu. Kayıkçı kürek çekiyor,

habire korkak ve ürkek zor gidişle bizim yüze ulaşmak yine de, Nazik

Hanım’ı ulaştırması gerekiyor o yakaya, istemeyerek de olsa bu görevi

yapacak, çünkü paranın dini imanı yok. Çiğil çiğil sarı liraları, bilezikleri, küpeleri, yüzükleri verdi. Bedel olarak, Yunan zulmünden kurtulmak,

güzel yurduna, Anadolu’ya kavuşabilmek için Nazik Hanım. Ah yıllar;

on yıl öncesi geliyor aklına, köy geliyor, köylü geliyor. Ne derler acaba!

Yüzlerine nasıl bakarım? Eh olsun be, ne derlerse desinler, nasıl bakarlarsa baksınlar. Gitmem gerek, dönmem gerek sılaya, Anayurduma, ana ocağına ve ana kucağına, gavur ellerinde yüz yıl gülmektense Vatanında doğduğum topraklarda bin yıl ağlamayı yeğ tutmalıyım.

Onurumla, gururumla yaşamalıyım. Ben bir Türk’üm. Türk kızıyım.

Dünyanın en iffetli kadını benim. Bunu dünya alem böyle bilsin. Eh

şurada ne kaldı, şafak sökecek. Güneş doğacak karanlıklar yok olacak. Yurdumun üstüne doğan güneşle birlikte ağlayanlar gülecek,

Nazik Hanım da dahil. Dönüyorum. Dönüyorum.

 Atina hamam oldu

 Dört yanı duman oldu

 Ben Atina’ya gideli

 On sene tamam oldu

Atina’nın urganı

Telli olur yorganı

Nazik Hanım’ın çocukları

Balıkların gurbanı

Nazik Nazik genç ölümüne yazık

Yumurtanın gulpu yok

Gözlerimde uyku yok

Sür kayıkçı kayığı

Pis Yunandan korkum yok

Nazik Nazik genç ölümüne yazık 

Kurtuluş Savaşı’nda Uşak Anıları

Atina’nın üzümü

Tutturamadım sözümü

Yunan dölü değil mi

Yumuverdim gözümü

Nazik Nazik genç ölümüne yazık

Yumurtanın sarısı

Yere düştü yarısı

Yunan geri kaçarken

Oldum gavur garısı